Po latach zapomnienia – glina wróciła do łask jako ważny składnik wielu metod budowania. Jej fantastyczne właściwości zdrowotne sprawdzają się przy neutralizowaniu skutków działania szkodliwych substancji chemicznych w nowoczesnym budownictwie. Współcześnie stosuje się glinę najczęściej do tynkowania ścian zarówno wewnątrz jak i zewnątrz budynku. Wypalana glina w formie cegieł stosowana jest powszechnie w budownictwie na całym świecie, wymaga jednak w takiej formie dużego zużycia energii, a więc nie spełnia wysokich kryteriów energooszczędności i jest w związku z tym droga w produkcji. Glina suszona po dodaniu odpowiednich składników organicznych staje się wodoodporna. Można mieszać ją w najróżniejszych kolorach, jest przede wszystkim tania, łatwa w użyciu, zdrowa, a więc tynkowaniem mogą zajmować się również kobiety i dzieci, co też dzieje się często przy wspólnym budowaniu domów w trakcie warsztatów biobudownictwa. Ponieważ praca z gliną ma wspaniałe właściwości terapeutyczne zalecana jest dla osób z problemami zdrowotnymi, zarówno natury fizycznej, jak i psychicznej.
GLINA LEKKA
Glina wymieszana z piaskiem i słomą, uformowana następnie w bloczki, tworzy po wyschnięciu bardzo trwały, przypominający pustaki materiał budowlany. Bloczki takie łatwo jest wyprodukować na miejscu budowy z lokalnej gliny i słomy. Po wysuszeniu muruje się z nich ściany nośne i działowe budynku. Na dom mieszkalny jednorodzinny zużywa się średnio ok. 2000 bloczków. Metoda ta była bardzo popularna w przedwojennej Polsce, po wojnie planowano wdrożyć ją na wieksza skalę w całym kraju, opracowano normy budowlane dla zapraw glinianych i gliniano cementowych i oraz materiałów z gliny lekkiej.